Help, er steekt een blauw draadje uit mijn hoofd!

Jeanette Slagt besloot om op 53-jarige leeftijd opnieuw te beginnen als Digitale Nomade. Hierdoor heeft ze een compleet nieuwe manier van gepensioneerd leven neergezet.

In 2015 heeft ze vrijwel alles verkocht wat ze bezat. Ze was werkeloos, had een start gemaakt met een eigen bedrijf, maar helaas lukte het concept niet in Nederland. Ze besloot om ‘tering naar de nering’ te zetten: oftewel haar uitgaven af te stemmen op haar inkomsten. En waar kon ze dat beter doen dan in een land waar het levensonderhoud goedkoop is? Dus boekte ze een ticket naar de Filipijnen en verhuisde.

Jeanette gaat regelmatig een bijdrage leveren als schrijfster voor 50+. Geniet mee van haar avonturen en haar kijk op het leven na je vijftigste. Vorige week haar eerste bijdrage en nu haar tweede.

Help, er steekt een blauw draadje uit mijn hoofd! (door Jeanette Slagt)

Het doet pijn op mijn achterhoofd en met een beetje gehannes neem ik een achterstevoren selfie. De kale plek is er nog steeds en het litteken steekt vurig rood af tegen mijn hoofdhuid. Wat een puinzooi. In het midden van het maandlandschap zit een kleurige noot: een fel blauw draadje, een achtergebleven hechting. Shit hé, heb ik dat? Voor ik de Filipijnen verliet heb ik een cyste laten verwijderen op mijn hoofd.

Het ding bleef maar groeien en had al een formaat golfbal. Bij vlagen deed hij verschrikkelijk pijn, vooral als ik lange tijd een helm had gedragen. In de plattelands kliniek op Siquijor had ik er al eens naar laten kijken, maar de onhygiënische staat van dat ziekenhuis en de wat oudere dokter gaven mij niet het vertrouwen om ze met een scalpel op mijn schedel los te laten. Volgens hem was het een eenvoudige ingreep. En dat betwijfelde ik ook, gezien de grootte van het ding en de plek.

Vooronderzoek

Toen ik dus de laatste maand in Dumaguete verbleef bij mijn zoon, heb ik besloten naar het Universiteitsziekenhuis daar te gaan. Over dat ziekenhuis zijn de meningen onder expats sterk verdeeld, maar volgens mij is het het beste van het slechtste, als je begrijpt wat ik bedoel. De wachtkamer puilde uit, en de dokter kwam anderhalf uur te laat op zijn spreekuur aan, maar toen ik met hem sprak en hij de bult onderzocht leek hij goed te weten waar het over ging en wat hij wilde doen. Hij tekende precies dat wat ik op Google gevonden had.

In mijn jaren in de Filipijnen ben ik erg op de website WebMD en soortgelijke websites gaan vertrouwen voor mijn vooronderzoek. Hier krijg je standaard antibiotica voorgeschreven ook al kom je voor hoofdpijnklachten. En je moet goed weten wat wel en niet van toepassing is op jouw ziektebeeld. Een hersenscan is echt niet nodig als je een verzwikte enkel hebt. Maar hier plannen ze je gewoon zonder te vragen in, omdat ze blij zijn met het apparaat en het graag willen gebruiken, uiteraard betaal jij de rekening.

Heel erg bang

De kosten voor deze ingreep waren vergeleken met Nederland een lachertje en de chirurg verzekerde mij dat ik de volgende dag in de gloednieuwe locatie van dagbehandeling geholpen kon worden. Vooruit dan maar. Mensenlief wat was ik nerveus, ik was blij dat mijn zoon meeging voor moral support. Ik ben echt geen piepertje of kleinzielig mens en ik ben na menig valpartij met de motor gewoon weer opgestapt en verder gereden zonder ook maar met mijn ogen te knipperen, maar nu was ik zo bang. Het zag er allemaal hypermodern en heel schoon uit, het rook nog naar nieuwe verf en het personeel was geweldig. Ik kreeg een persoonlijke verpleegster die ik de hand mocht fijnknijpen en die af en toe mijn voorhoofd met een nat lapje afveegde. Ze bleef maar vragen of het wel goed ging met me.

De chirurg was anderhalf uur aan het snijden en trekken. Het hechten had wat voeten in de aarde, omdat de wond zo groot was. Het voelde alsof ik een gratis facelift kreeg. Het enige moment dat ik echt twijfelde aan het hele circus was toen de chirurg gewoon onder de operatie zijn mobiel beantwoorde en ging zitten bellen, terwijl ik daar lag en het bloed in mijn nek voelde lopen. Een telefoon is nu niet het schoonste apparaat om in een operatiekamer te hebben, laat staan vast te houden. Of ik een selfie wilde met ‘de massa’ zoals ze het noemde. Nou nee, dank u wel, ik ben geen Filippijn. Die vinden dat allemaal geweldig, hoe meer bloed hoe beter en hoe gruwelijker hoe meer likes of Facebook.

Pingpong bal

Trillend van de spanning en uitputting zat ik op een krukje te wachten, terwijl mijn nek en gezicht gewassen werd. Niet wetende dat in de wachtkamer mijn zoon bij de dokter geroepen werd. In de handen van de arts lag het ‘ding’ zoals mijn zoon later vertelde. Midden in een volle wachtkamer vol meekijkende Filipijnen werd vertelt dat het echt een cyste was en geen kanker.

De zaal haalde opgelucht adem en mijn zoon stond kokhalzend aan de grond genageld naar de bloederige pingpong bal te kijken die de dokter nonchalant vasthield. Dat was een maand geleden. Een maand van heel veel pijn en langzaam herstel. Want in de Filipijnen is een operatie een feit, maar de informatie is magertjes. Niemand vertelde mij dat mijn zenuwen zwaar beschadigd zouden zijn evenals spiergroepen en dat het herstel heel lang kon duren. Nog steeds kan ik niet goed naar rechts kijken en voelt mijn hoofdhuid aan alsof het dood is, of in de fik staat. En dan nu het draadje. Ik moet dus op zoek naar een dokter. In Italië waar ik nu ben spreekt bijna niemand Engels. Wat is wijsheid vraag ik me af?

 

 

Deel dit artikel

Full 2
Culinaire routes
De leukste restaurants, de meest verfijnde smaken, de eerlijkste gerechten.
Full 2
Full 2
Er op uit
Nederland is veelzijdiger dan je denkt. Laat het dagelijkse leven even achter je en geniet!
Full 2
Full 2
Fiets, wandel- en vaarroutes
Kom lekker in beweging en loop of fiets een mooie route!
Full 2
Full 2
Schrijf mee
Vertel jij graag mooie verhalen? Schrijf dan mee met de redactie van 50+
Full 2
previous arrow
next arrow
Scroll naar boven
Scroll naar top