Lekker op zijn Filipijns

Jeanette Slagt besloot om op 53-jarige leeftijd opnieuw te beginnen als Digitale Nomade. Hierdoor heeft ze een compleet nieuwe manier van gepensioneerd leven neergezet.

In 2015 heeft ze vrijwel alles verkocht wat ze bezat. Ze was werkeloos, had een start gemaakt met een eigen bedrijf, maar helaas lukte het concept niet in Nederland. Ze besloot om ’tering naar de nering’ te zetten: oftewel haar uitgaven af te stemmen op haar inkomsten. En waar kon ze dat beter doen dan in een land waar het levensonderhoud goedkoop is? Dus boekte ze een ticket naar de Filipijnen en verhuisde.

Jeanette gaat regelmatig een bijdrage leveren als schrijfster voor 50+. Geniet mee van haar avonturen en haar kijk op het leven na je vijftigste. Vandaag de eerste bijdrage!

Lekker op zijn Filipijns (door Jeanette Slagt) 

De bus komt er aan! Het zoemt door het busstation en ik sta op, met mij tientallen andere buspassagiers, allemaal Filipijnen op een na, ook een ‘Foreigner”. Als we in de rij staan denk ik: “het gaat weer lekker op zijn Filipijns”. Er komt namelijk helemaal geen bus. En daar staan we dan, met zijn allen.

Niemand die iets omroept of aankondigt. Gewoon een soort van hyve-mind waarin dit land functioneert en ik probeer aan te sluiten. Ik mis mijn motor denk ik, als ik in de met een uur vertraagde bus zit. Met de motor was ik al halverwege geweest. Want nu de bus vertraagd is, is mijn hele dag anders. Ik ga de boot naar Cebu Island missen, dat levert nog meer vertraging op. Ik kom niet om drie uur, maar misschien pas om vijf uur aan. Midden in de spits, dus maak er maar zes uur van. Het is nu negen uur ’s ochtends, het wordt een lange dag.

Het roer om

Veertig maanden geleden, op de kop af, kwam ik aan in de Filipijnen, met een nieuw leven voor me, tering naar de nering zettend, omdat ik in Nederland ontslagen was vanwege bezuinigingen. Het UWV legde mij fijntjes uit dat het voor 50plussers erg moeilijk zou zijn op de arbeidsmarkt. Zeker met een werkverleden als het mijne. Stedelijke vernieuwing, politiek, commissiegriffier, projectleider Welzijnswerk, allround, maar de werkgevers vonden mij veel te specifiek van werkveld en niet geschikt voor de banen waar ik op solliciteerde.

De bank ging mijn mooie ‘glas-in-lood-ramen”-stadshuisje verkopen, wat ik nietsvermoedend een paar jaar geleden na mijn scheiding had gekocht. En ik? Ik heb een kleine afkoopsom van mijn werkgever en weet het even niet meer. Een eigen bedrijf heb ik al jaren, want ik werkte voornamelijk parttime, dus krijg ik ook een parttime uitkering en dat is krap. Veel te krap.

Ik heb toen besloten dat het anders moest met mij. En ik vertrok naar een land waar het leven goedkoper zou zijn zodat ik  de financiële ruimte zou hebben om mijn eventuele restschuld van het huis af te lossen en lekkerder zou kunnen leven. Het was een gok. En ik besloot voor het eerst in mijn veilige controleerbare leven roekeloos te zijn. Wat had ik op dit punt nog te verliezen?

Nieuw avontuur

En daar sta ik dan, veertig maanden later, in een modderig busstation in Dumaguete City, op weg naar een nieuw avontuur. Met heel veel avonturen achter me.

Ik heb de afgelopen maanden op een motor door de Filipijnen gereisd, nadat ik in dit land mijn rijbewijs heb gehaald. Ik woonde in een huisje op het strand en een prachtig huis op een clip, ik heb op de witste stranden gelopen en de mooiste schelpen gevonden. Woeste rivieren gezien en midden in flash floods gereden met de motor. En toch sluit ik het over een paar dagen af en ga ik naar een ander land.

Het was geen makkelijke beslissing om mijn geliefde 400cc motor te verkopen, ik heb echt wel een snelheidsduivel in mijzelf ontdekt, maar wel een verantwoorde. En rijden in de Filipijnen vond ik niet meer verantwoord met de totale anarchie op de wegen hier. Daarbij, het dagelijks leven is hier allang niet meer zo goedkoop, sinds januari 2018 toen de nieuwe belastingwet werd toegepast stijgen de prijzen de pan uit. De kloof tussen arm en rijk wordt steeds groter.

De gemiddelde Filippijn vooral die in de onderklasse, worstelt om rond te komen en het hele land zit tot over zijn oren in de schulden. Zo erg dat overal bordjes verschijnen met: No credits, only cash payment”. Daarbij is mijn levenskwaliteit best laag, ik doe alle was op de hand, veel producten zijn niet te koop hier of heel soms en het eten is best eenzijdig. Dus waarom zou ik blijven?

Gaan en staan waar ik wil

De veranderende mentaliteit is voelbaar op straat, er is een groeiende onverdraagzaamheid naar buitenlanders die het leven hier soms bar lastig maakt. Hoewel ik daar op mijn kleine eiland nog niet heel veel van merkte, als ik naar de stad ging des te meer. Als nomade kan ik gaan en staan waar ik wil. Dat is het grote voordeel van mijn levensstijl.

En wat is er leuker dan op een vliegtuig stappen en kijken of elders ook mooie stranden zijn en goede wegen om motor te rijden? Ik overweeg naar Mexico te gaan, maar er staan meer landen op mijn verlanglijstje. Welk land het wordt hangt af van de visumaanvraag en of ik een visum voor lang verblijf kan krijgen.

Voor nu wil ik cultuur, lekker eten en goede koffie. De goedkoopste luchthaven voor mij om vanuit Cebu naar toe te vliegen was Rome. En daar ben ik nu naar op weg. Met een spiksplinternieuwe winterjas.

Deel dit artikel

Full 2
Culinaire routes
De leukste restaurants, de meest verfijnde smaken, de eerlijkste gerechten.
Full 2
Full 2
Er op uit
Nederland is veelzijdiger dan je denkt. Laat het dagelijkse leven even achter je en geniet!
Full 2
Full 2
Fiets, wandel- en vaarroutes
Kom lekker in beweging en loop of fiets een mooie route!
Full 2
Full 2
Schrijf mee
Vertel jij graag mooie verhalen? Schrijf dan mee met de redactie van 50+
Full 2
previous arrow
next arrow
Scroll naar boven
Scroll naar top