‘Zo’n kuikentje heeft al veren, dat eet ik niet’

Jeanette Slagt besloot om op 53-jarige leeftijd opnieuw te beginnen als digitale nomade. Hierdoor heeft ze een compleet nieuwe manier van gepensioneerd leven neergezet.

In 2015 heeft ze vrijwel alles verkocht wat ze bezat. Ze was werkeloos, had een start gemaakt met een eigen bedrijf, maar helaas lukte het concept niet in Nederland. Ze besloot om ‘tering naar de nering’ te zetten: oftewel haar uitgaven af te stemmen op haar inkomsten. En waar kon ze dat beter doen dan in een land waar het levensonderhoud goedkoop is? Dus boekte ze een ticket naar de Filipijnen en verhuisde. Momenteel verblijft ze in Mexico.

Jeanette gaat regelmatig een bijdrage leveren als schrijfster voor 50+. Geniet mee van haar avonturen en haar kijk op het leven na je vijftigste. Vorige week kon je lezen hoe haar moeder niks snapt van haar bestaan als digitale nomade.

‘Zo’n kuikentje heeft al veren, dat eet ik niet’

Wat doet u daar? vraagt een bromstem achter me. Ik schrik. Ik probeer naar binnen te gaan stamel ik in mijn beste Spaans naar de meneer die me verbaasd aankijkt. Bent u familie? Eh nee, ik heb dit huis gehuurd via Airbnb, leg ik uit.

Toen ik de trap opliep had ik een raar gevoel bij dit huis. Het was in slechte staat, slecht geschilderd en de portiek was gruwelijk vies. Zo vies dat ik niet naar de beloofde sleutel in de bloempot durfde te zoeken. Maar ja, ik moest naar binnen? Voorzichtig tast ik rond in de potplanten en vind een sleutel, mijn gezoek maakt een hagedis wakker. Spinnenwebben, dode bladeren, en pluizen overal. Gadsie!

De deur wil niet open, alsof hij van binnen op de grendel zit. En nog valt het kwartje niet. Dat laat de bezorgde buurman vallen als hij zegt dat er een gezin woont en dat ze niet verhuren via Airbnb. Shit he, sta ik op klaarlichte dag in te breken in een huis. Of is het technisch gezien geen inbreken als je een sleutel hebt? Mexicanen verstoppen de reservesleutel dus blijkbaar ook onder de voordeurmat en in de bloempotten. Dat is dus niet alleen aan Nederlanders.

Ik haal de sleutel uit het slot en biedt 101 keer mijn excuses aan de verontruste buurman aan. Ik schaam me kapot! Als ik hem het adres laat zien legt hij het uit. Super Manzana is de wijk, dat heb ik goed, nummer 28. De straat heb ik ook goed, maar dan ga ik de mist in. Wijken zijn opgedeeld in blokken en die blokken hebben huisnummers. Ik sta op blok 31, maar ik moet huisnummer 31 hebben. Dat is een verschil. Verwarrend hoor. Hij wijst waar ik moet zijn, twee huizenblokken verder. Dat huis is wel netjes geverfd, schoon en ziet er een stuk aantrekkelijker uit. Ik doe de sleutel terug in het zakje en geef het aan de buurman. Verontschuldig me alstublieft bij de familie.

Hij knikt. Ik ga snel de trap af en voel me vreselijk ongemakkelijk. Dat zelf inchecken van Airbnb heeft ook nadelen hoor. Bij het nieuwe huis ligt geen sleutel, hoe ik ook zoek. Dus ik verstuur een berichtje. Een half uur later komt de vader van de eigenaar met de sleutel. Hij maakt excuses, hij was opgehouden. ’s Lands wijs s’lands eer zullen we maar zeggen. Alles gaat hier in een langzamer tempo.

sdr

Elk huis is een verassing

Als ik binnenstap voel ik me gelijk thuis. Het is een rustige buurt, overal vogels, papegaaien scharrelen door de boom in de achtertuin en de muren van het betonnen plaatsje zijn bedekt met kleurige bougainville. Fel roze, wit en oranje. Het huis binnen is aangenaam, een beetje donker, maar een prettige plek. Er is een comfortabele bank, het bed voelt fijn en de handdoeken zijn schoon en fris.

Dat was in het andere huis wel anders. Wat me ook opvalt is dat het brandschoon is. Eén nadeel: er zijn twee koekenpannen en een magnetron schaaltje, dat is alles om in te koken. Als er iets is wat ik niet kan is het koken in de magnetron, dat wordt YouTube kijken dus voor instructies. Het internet is razendsnel, glasvezel vertelt de vader trots, hij woont beneden en als ik maar iets nodig heb dan moet ik aankloppen en regelt hij het. Als ik de deur achter hem sluit ga ik uitpakken en daarna op zoek naar een supermarkt.

Elk huis wat ik huur is weer een verrassing en sinds ik in Rome naar Airbnb ben overgestapt, stap ik elke keer een wereld van goed bedoelde ingerichte huizen binnen die variëren van hip strak Ikea tot de zolderopruiming van oma binnen. Qua schoonmaken heb ik ook allerlei gradaties gehad. Zeker het laatste huis, daar lag de vieze was van de eigenaren nog in een hoek.

Ik heb me nu voorgenomen dat als op de presentatiefoto’s teveel persoonlijke dingen staan ik het huis niet huur. Het is dan vaak een huis wat door een familie bewoont wordt en die gaat dan tijdelijk bij andere familie in. Ondertussen zit ik gezellig in hun boeltje, niet helemaal mijn ding. Het mag best een beetje een hotelsfeer hebben en met hotelsfeer bedoel ik: dat functionele afstandelijke waar je dan zelf een stempel op drukt door je bagage naar binnen te tillen. Gelukkig hebben de meeste huizen dat ook.

In dit huis leer ik pasta koken in de magnetron. De rijst wil niet gaar worden. Te weinig water gok ik. Maar het eten buiten de deur is te goedkoop om me daar erg druk over te maken. Ik heb vlakbij een plein ontdekt vol etenskraampjes waar in de avonden de gezinnen uit Cancún samenkomen om naar muziek te luisteren elkaar te ontmoeten en te eten.

Glazige ogen vanuit het kookvocht

Ik moet wel een beetje oppassen wat ik bestel, want soms gebruiken ze die delen van de koe die wij weggooien, zoals ogen en oren. Vooral de eerste heb ik niet zo’n trek in. Laatst liep ik op de markt en het rook zo vies. Toen ik, nieuwsgierig als ik ben, ging kijken wat die geur was, zag ik een meneer die in zijn voortuintje een etenskraampje had ingericht. Er stond een reuzepan te koken en de geur leek daar uit te komen. Er dreven dierenhoofden in, met inderdaad oren en ogen er nog aan. Zo smerig, ik moest bijna overgeven bij de blik van die glazige ogen die me aanstaarden vanuit het kookvocht.

Elk land heeft zo zijn eigen vreemde eetgewoontes en ik ben soms een beetje huiverig om iets te eten, zoals die hoofden dus. In de Filipijnen waren dat gegrilde kippendarmen en hanenpoten en Balut, een bevrucht eendenei wat gekookt wordt met het kuikentje erin, 18 of 21 dagen oud is dat kuikentje in het ei, want dan schijnen ze het lekkerst te zijn, een eendenei komt uit met 28 dagen. Dus je kunt je wel voorstellen hoe een balut er vanbinnen uitziet. Dat kuikentje is helemaal af, veren, botjes, snaveltje, alles!

 

 

Deel dit artikel

Full 2
Culinaire routes
De leukste restaurants, de meest verfijnde smaken, de eerlijkste gerechten.
Full 2
Full 2
Er op uit
Nederland is veelzijdiger dan je denkt. Laat het dagelijkse leven even achter je en geniet!
Full 2
Full 2
Fiets, wandel- en vaarroutes
Kom lekker in beweging en loop of fiets een mooie route!
Full 2
Full 2
Schrijf mee
Vertel jij graag mooie verhalen? Schrijf dan mee met de redactie van 50+
Full 2
previous arrow
next arrow
Scroll naar boven
Scroll naar top